Mevsime uygun kitaplar okuyorum bu sene..
Kar tanelerinin bir bildiği var,
Ve Kara Kış Beyaz Düş… Okuduğum en dokunaklı, hikayesi en canlı, dili en sade kitaplardan biriydi.. İçin için kızdım, sanki karşımdalarmış gibi okurken kaşlarımı çattım hatta. Uzun zaman önce bir kitap okumuş, aynı sene içinde filmi de çevrilmiş, izlemiştim..Hatırlayacaksınız.. ‘Mutluluk’ ismi. Zülfü Livaneli’nin kitabıydı. Ben ‘Mutluluk’ta aldığım tadı aldım bu kitaptan..
Tesadüf bu ya, olayların baş kahramanı Zeynep, birde kitabın içinde ara ara ismi geçen, zırıl zırıl ağlayan bir bebek var, ve ismi İpek 🙂
Konusu şöyle.. Zeynep’in (Hakime Hanım) annesi, ve üvey babasıyla İstanbul’da yaşadığı hayatı ve Erzurum/Narman’da görev yaptığı iki dönem arasında geçiyor kitap.. Daha ilk sayfalarda, kitabın sonunda ne olacağı zaten yazıyor. Meraklı okuyuculara duyurulur. Fakat olayların nasıl o noktaya varabildiğini ancak ilerledikçe görüyor, okudukça hiddetleniyor, bir an evvel yaşadıklarına şahit olmak istiyorsunuz. Ve okurken sizin de Zeynep’le beraber sabrınız fevkalade sınanıyor. Hala bir yerlerde devam ettiğini bildiğimiz, kadına karşı gösterilen fiziki ve psikolojik şiddeti en can alıcı detaylarına kadar kaleme almış yazar..
Pekii okunmalı mı?
Kesinlikle..
seveceğini biliyordum!!
bu kitap beni fatma erdek hayranı yaptı. o yazsın ben okuyayım diyorum 😀
ve o zeynep de ne kdr tatlı bir zeynep, değil mi zeynep?
bu kitabın kapağını arka kapak yazsını falan her şeyiyle çok seviyorum.
zeynep ben bu ara kitap okuyamıyorum şimdi bilgisayarı kapayıp bir kitap açmak istedim ^^
Yazarın soyadı bile cezbetti beni 🙂 Böğürtlen Kışı’nı ben de çok okumak istiyorum. O postu da okudum, dokunaklı biraz sanırım ama okumak istiyorum yine de..